Museum Arnhem in de wijk

Links: Veronique Efomi, fotograaf: Alice de Kruijs.
Rechts: Angèle Etoundi Essamba, Noir 37, foto, 2001. Collectie Museum Arnhem.

Door het project ‘Museum Arnhem in de wijk’ ontmoet ik veel inspirerende mensen. Een daarvan is Veronique Efomi. Ik vind het ontzettend moedig dat zij haar verhaal wilde delen, maar ik vind het vooral mooi hoe zij verschrikkelijke gebeurtenissen weet om te zetten in kunst. Hieronder vind je het artikel dat ik voor haar schreef, gepubliceerd op 27 maart in de Arnhemse Koerier.

Toen Veronique Efomi zeven jaar oud was, werd zij bewusteloos aangetroffen in de bosjes. Ze was het slachtoffer van racistisch geweld. “In Dieren waar ik destijds woonde, was mijn gezin een van de weinige inwoners met een donkere huidskleur. Onze huidskleur viel hierdoor op en de bewoners waren bang voor iets wat zij niet kenden. Dat was een lastige tijd want mensen groette ons ook niet op straat en de bussen reden door.”

Twee jaar geleden werd ze op Arnhem Centraal weer getuige van haat, racisme en geweld. Ze werd in elkaar geslagen op het station vanwege haar uiterlijk. Deze daden weerhouden haar echter niet om op het podium te staan en verhalen te vertellen. In haar woordkunst zet ze haar ervaringen en die van anderen om tot krachtige verhalen.

“Mijn gedichten gaan voornamelijk over pijn en de pijn van de mensen die dichtbij mij staan. Ik verweef deze tot een stuk. Daar maak ik ook mijn pijn van en neem ik mee in mijn performance. Als ik spreek zijn dat woorden van tien mensen tegelijkertijd. Daarom kan het publiek dat vaak als intens ervaren.”

In de foto van Angèle Etoundi Essamba, uit de collectie van Museum Arnhem, herkent Veronique de kwetsbaarheid van de vrouw. “Ze is dubbel kwetsbaar. Ze probeert zich te verbergen en bedekt haar borsten omdat dat haar waardevolle bezitting zijn. Ik vind het een heel mooi werk, kwetsbaar maar intens krachtig. Het doet me heel erg denken aan mijn moeder. Vooral toen we net naar Nederland verhuisden. We hadden weinig geld en ze was alleen maar bezig met haar kinderen. Als haar kinderen maar eten en kleding hadden was zij gelukkig. Hierdoor vergat ze weleens haarzelf. In deze foto herken ik het zorgen voor jezelf en de onzichtbare kracht die in een mens kan schuilen.”

Dit artikel delen?:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *